Γιώργος Μετήλλιας, Ένας θεός,  δυο θεές κι εγώ, Οδός Πανός 2012, σελ. 95

  O Γιώργος Μετήλλιας έχει πάθος με την κλασική αρχαιότητα. Έχουμε ήδη παρουσιάσει από το Λέξημα τις σπαρταριστές «Τεθλασμένες προσεγγίσεις των μύθων». Βλέποντας το εξώφυλλο του «Ένας θεός, δυο θεές κι εγώ» (η έκδοσή του προηγήθηκε μερικούς μήνες από την έκδοση των «Τεθλασμένων προσεγγίσεων») προϊδεαστήκαμε για κάτι ανάλογο. Όμως διαψευστήκαμε.
  Το «Ένας θεός, δυο θεές κι εγώ» είναι ένα κανονικό αστυνομικό μυθιστόρημα, δοσμένο με χιούμορ, που θα μπορούσε να γίνει σενάριο για μια συναρπαστική αστυνομική ταινία. Ένας διεφθαρμένος υπουργός με τα τσιράκια του ψάχνει να βρει μια κοπέλα, φίλη του, που του έκανε νερά κλέβοντάς του κάποια πολύτιμα έγγραφα. Αυτή με τη σειρά της τον κρατάει με κάτι φωτογραφίες. Προσπαθεί να του ξεφύγει. Ο Στάσης δεν είναι ακριβώς θύμα της, αφού αναπτύσσεται ανάμεσά τους κανονικό ειδύλλιο, όμως τον βρίσκει σαν πιο κατάλληλο για να τη βοηθήσει στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τα δίκτυα αυτού του υπουργού. Ένα σπίτι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου φαντάζομαι μπήκε στην πλοκή για να δημιουργήσει τους σχετικούς συνειρμούς. Αφού τελειώσει η περιπέτειά τους, οι δυο ήρωες θα παντρευτούν, και καρπός της ένωσής τους θα είναι η κόρη τους Χαρά.
  Τώρα πού κολλάει η κλασική αρχαιότητα;
  Ο Μετήλλιας δημιουργεί ένα σουρεαλισμό στην πλοκή βάζοντας τον Στάση να συνομιλεί με τον Απόλλωνα, αλλά και με άλλους θεούς. Παραίσθηση; Όνειρο; Πραγματική παρουσία; Δεν έχει σημασία. Στο τέλος αποκαλύπτεται ότι το Ζωή δεν είναι το πραγματικό όνομα της φίλης του αλλά Αθηνά, και της Ευτυχίας, της αδελφής της, Άρτεμις. Και οι δυο έχουν ονόματα από γυναίκες του δωδεκάθεου.
  Και τώρα κάποια σχόλια, όπως το συνηθίζουμε στις βιβλιοκριτικές μας. Διαβάζουμε:
  «Τι βλακεία κι αυτή να δίνουν τέτοια ονόματα σε γυναίκες. Άκου Ζωή… Ευτυχία… Χαρά…» (σελ. 62).
  Προφανώς δεν είναι θέση του Μετήλλια, απλά βάζει αυτά τα λόγια στο στόμα του Απόλλωνα, με τον οποίο ο Στάσης έχει τακτικές επαφές. Όμως δεν είναι εξαιρετικά ονόματα; Δεν ήμαστε ένας θαυμάσιος λαός που δίνουμε τέτοια ονόματα στις κόρες μας; Καμιά σχέση με τους ισπανούς. Κανένας έλληνας δεν θα διανοείτο να βαφτίσει την κόρη του Θλίψη (Dolores, υποκοριστικό Lolita), ούτε Μοναξιά (Soledad, ήταν ο τίτλος ενός μεξικάνικου σήριαλ που έβλεπα προ εικοσαετίας, κάνοντας προπόνηση στα ισπανικά μου). Εν τάξει, να δώσεις αυτό το όνομα σε ένα σκύλο όπως έκανε ο Δημήτρης στο «Αν» του Παπακαλιάτη, αλλά στην κόρη σου;
  Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει μια σελίδα με τα πρόσωπα του έργου. Ένα από αυτά είναι και ο Μπάμπης. Ο Μπάμπης είναι μπράβος του υπουργού. Φαίνεται ότι το όνομα αυτό ταιριάζει για μπράβος, όπως και για χασάπης, όπως διάβασα πολύ παλιά κάπου. Όσο για τη φίλη μου την Ελένη Γκίκα, γράφει στο μυθιστόρημά της «Αν μ΄ αγαπάς μη΄ αγαπάς»: «Κι ο Μπάμπης; Τι σόι ιστορία ένας Μπάμπης μπορεί να γράψει;» (σελ. 56).
  Αρχίζω να μετανιώνω που το Χάρης με το οποίο ήμουν γνωστός στους συμμαθητές μου (Στα αγγλικά είναι το πιο κοντινό του Χαράλαμπος, και έτσι το Λάμπης έγινε Χάρης) και στους συμφοιτητές μου, το άλλαξα, όταν απολύθηκα από το στρατό, σε Μπάμπης. Το Χάρης μου φάνηκε πολύ εξεζητημένο, και προτιμούσα ένα όνομα λαϊκό. Όπως και να έχει, και αυτή τη βιβλιοκριτική μου έτσι θα την υπογράψω, ως

Μπάμπης Δερμιτζάκης