Γράφει - παρουσιάζει ο Γιάννης Μανιάτης



ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ, Έργα, ποιήματα και πεζά
Εισαγωγή - επιμέλεια - σχόλια : Δημήτρης Δημηρούλης
Εκδόσεις Μεταίχμιο


             Σαστίζ' η γη κι η θάλασσα κι ο ουρανός το θάμα,
             το μέγα πολυκάντηλο μες το ναό της φύσης
             κι αρμόζουν διάφορο το φως χίλιες χιλιάδες άστρα
             χίλιες χιλιάδες άσματα μιλούν και κάνουν ένα.


Με αφορμή τα 150 χρόνια από  το θάνατο του Σολωμού, κυκλοφόρησε πρόσφατα η σχολιασμένη έκδοση με το σύνολο των έργων του, των παραλλαγών και των σημειώσεων που το συνοδεύουν, με την επιμέλεια του Δημήτρη Δημηρούλη.  

               Με λογισμό και μ' όνειρο,  ο ποιητής,
               με σεβασμό και γνώση,  ο επιμελητής,

παραδίδει στους αναγνώστες και στο χρόνο το σύνολο του έργου που αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο στην ιστορία της νεοελληνικής ποίησης.

Θ' αντιπαρέλθω εν συντομία τις κραυγές και τους ψιθύρους, με τα υποτιθέμενα άδολα ψευτοδιλήμματα, για την προσφορά και τη σημαντικότητα του έργου στη σύγχρονη ελληνική ποίηση, καθώς θεωρώ ότι προέρχονται από ανθρώπους και από χώρους που θα επιθυμούσαν να υπάρχει μόνο ως κονσέρβα ο Σολωμός, για να μπορούν οι ίδιοι να υπάρξουν. Σε αυτούς, άλλωστε, είχε απαντήσει ο Οδυσσέας Ελύτης, στο Άξιον Εστί, με τους στίχους :  

                 Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,
                 όπου και να θολώνει ο νους σας,
                 μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
                 και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Στα θετικά της νέα αυτής έκδοσης, εκτός των άλλων, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και το εισαγωγικό κείμενο του επιμελητή. Κείμενο που βοηθά τον αναγνώστη να κατανοήσει το όλο «κλίμα» αυτού που ονομάζουμε σολωμικό έργο.

Και αντί άλλου σχολίου παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του εισαγωγικού κειμένου :

«Στο ερώτημα ποια είναι η καλύτερη μέθοδος για την έκδοση των σολωμικών κειμένων δεν μπορεί να δοθεί γενική απάντηση με καθολική εφαρμογή. Εξαρτάται από την εποχή και τις επιδιώξεις του εκδότη. Το βέβαιο είναι ότι θα ήταν χρήσιμο να έχουμε σοβαρές απόπειρες τόσο για μια φιλολογική όσο και για μια χρηστική έκδοση του Σολωμού. Δεν πρόκειται να είναι οριστικές, αλλά θα βοηθήσουν στη προσέλκυση του αναγνωστικού κοινού, τώρα που και ο εθνικός ποιητής, αλλά και η ποίηση ως ποίηση, το έχουν ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.» (σελ 56)


                                           ***********


                                   Γράφει - παρουσιάζει ο Μπάμπης Δερμιτζάκης



Ελένη Καρασαββίδου,
Κτονία-αυτό,
Ύφος 2006


  Η Ελένη Καρασαββίδου, Πτυχιούχος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου του Νότινγχαμ, με μεταπτυχιακούς τίτλους και υποψήφια διδάκτωρ, και προ παντός ακτιβίστρια σε κοινωνικούς αγώνες, εκδίδει τη δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Κτονία-αυτο».
  Για να ξεκινήσουμε από τον τίτλο, ένα χαρακτηριστικό υφολογικό στοιχείο της Καρασαββίδου είναι το παιχνίδι με τις λέξεις, κυρίως με τα συνθετικά των σύνθετων λέξεων:
Αντιστροφή των συνθετικών, όπως στον τίτλο: κτονία-αυτό. Σημασία έχει ο φόνος, δευτερευόντως αν είναι του εαυτού.
  Νεολογισμοί με συνθετικά: πατριδαλγία. Παραπέμποντας συνειρμικά στη νοσταλγία την ακυρώνει, δηλώνοντας ότι δεν είναι η λαχτάρα της επιστροφής που πονά, αλλά η πατρίδα. Διακειμενικά παραπέμπει στο γνωστό σεφερικό «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει».
  Οξύμωροι νεολογισμοί με αντίθετα ως προς τη σημασία συνθετικά: πανωλεθρίαμβοι: Πύρρειες νίκες, με διάταση της σημασίας, ή αλλιώς σε πάμπολλες μεταφορικές εφαρμογές.
  Παρακολουθώντας την παρουσίαση της πρώτης ποιητικής συλλογής της Καρασαββίδου ακούσαμε με έκπληξη κάποιον από τους εισηγητές να επαναλαμβάνει με τη χαρά μιας πρωτοφανούς διαπίστωσης ότι από την ποιητική αυτή συλλογή της ποιήτριας απουσιάζει το ερωτικό στοιχείο. Το «απουσιάζει» παραπέμπει στην παράλειψη, άρα όσο και να μην ήταν στις προθέσεις του υπολανθάνει ένα αξιολογικό στοιχείο.
  Με τον Γιάννη τον Μανιάτη που είμαστε μαζί γελάσαμε πολύ. Γιατί άραγε ένας ποιητής θα πρέπει σώνει και καλά να γράφει για τον έρωτα; Όμως χωρίς να το θέλεις επηρεάζεσαι. Έτσι, παίρνοντας αυτή την ποιητική συλλογή στα χέρια μου, είχα την περιέργεια αν αυτή τη φορά ο έρωτας θα έκανε την εμφάνισή του.
  Την έκανε. Μια σύντομη πασαρέλα, σε δυο υπέροχα «επιγράμματα». Στο νούμερο 7 με τίτλο Έρωτας Ι (μη αποδεκτός)
Ήρθες
Και μου 'φερες τόσα σταυροδρόμια.
Και
Έρωτας ΙΙ (μη παραδεκτός)
Και ξάφνου ήρθε ο έρωτας
Μ' όλα τα γράμματα Ματωμένα.
  Στην επόμενη συλλογή περιμένουμε το επόμενο επίγραμμα, με μόνο το δεύτερο συνθετικό.
  Η ανατρεπτική γραφή της Καρασαββίδου ακυρώνει μηνύματα που έχουν γίνει πια τόπος στη ζωή και τη λογοτεχνία.
  Επίγραμμα 11. Αληθινή ευχή.
«Ν' αναπαυθεί η ψυχή του».
Όχι! Να συνεχίσει το ταξίδι της.
  Επίγραμμα 5, Δημιουργός
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
Να εύχεσαι να μην υπάρχει δρόμος.
  Όμως το πιο «ανατρεπτικό» από αυτή την άποψη, ποίημα, είναι το Για ένα πουκάμισο γεμάτο. Βαθιά φεμινιστικό ποίημα, αποκαθιστά μιαν Ελένη που έχει διασύρει ο Όμηρος και η μετ' αυτόν.
  «Θέλω να γυρίσω στο νησί μου που ναι
γεμάτο κορίτσια και να τους προσφέρω
ένα δίκτυ γεμάτο λέξεις απαγορευμένες μέχρι
τότε γι αυτές», ξεκινάει παραθέτοντας απόσπασμα από την «Ποιητική του έρωτα» του J. Winterson.
Και συνεχίζει:
Έτσι κάπως θ' άρχιζε η αληθινή
Απολογία της Ελένης,
Που την ονόμασαν «κοινή»
Στην Αρχαιότητα,
Γιατί άφησε την κλίνη τη βασιλική
Για να βρει τον Εαυτό της.
Χαρίζοντας και σ' αυτήν λέξεις που 'ταν
Μονάχα του Μενέλαου.
«Ταξίδι», «Κατάκτηση», «Ηδονή», «Πείραμα»,
«Σκέψη», «Επιλογή», ΖΩΗ. …
Δικαιωμένη όχι «γιατί δεν πήγε τελικά»,
Ξεβγαλμένη στην ακτή της Αιγύπτου…
Μα γιατί πήγε…
Η Ελένη του Εαυτού της.
Όχι της κλίνης της «δημόσιας τιμής»
           Όχι της Τροίας
                 Ούτε του Πάρη.
                   Κι ακριβώς γι αυτό
                     Η Ωραία Ελένη.
  Το κείμενο αυτό θα άξιζε να διδάσκεται μαζί με το ποίημα του Σεφέρη ως παράλληλο κείμενο στο Λύκειο.
  Ο φεμινιστικός προβληματισμός υπάρχει και σε άλλα ποιήματά της, με πιο χαρακτηριστικό το Καίνε ακόμα Μάγισσες! που ξεχωρίζει και για τη στιχουργική του, με τον σχεδόν κανονικό ίαμβο, σε ανισοσύλλαβους στίχους αλλά με την στροφική κανονικότητα του τετράστιχου που συνοδεύεται με δίστιχο, τέσσερις φορές.  
  Η Καρασαββίδου βρίσκεται σε ένα συνεχή διάλογο με ομότεχνους, είτε για να τους αμφισβητήσει, είτε για να προεκτείνει τις ρήσεις τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά ποιήματά της ξεκινάνε με μότο.  
  Παραθέτουμε ακόμη το επίγραμμα 14. «Ο συγγραφέας είναι νεκρός», με ένα αστερίσκο που παραπέμπει «του Barthes»:
  Το βιβλίο δεν το γράφεις για τον αναγνώστη
  Το βιβλίο το γράφεις με τον αναγνώστη.
  Η πιο καταπληκτική επίρρωση της παραπάνω ρήσης του Barthes είναι το ποίημά της με τίτλο Περιγραφή Μέλλοντος.
  Στο πιο ακραίο εφέ υπερβολής που έχω συναντήσει, η Καρασαββίδου δεν γράφει τίποτα, η σελίδα είναι κενή. Μόνο πάνω από τον τίτλο φαίνεται ο χωροχρόνος της σύλληψης: (Προς Αθήνα, 17.20, 19-6-2004). Το ποίημα είναι ολοκληρωτικά scriptible από τον αναγνώστη, προκαλώντας τον θεωρητικό της πρόσληψης. Εγώ θα δώσω δυο ακραίες εκδοχές, του ζώου πολιτικού και του ιδιώτη:
  Η πρώτη: Το μέλλον είναι ολότελα ζοφερό. Πρέπει να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον.
  Η δεύτερη: Στα παλιά μας τα παπούτσια το μέλλον, αφού εγώ θα είμαι στα θυμαράκια.
  Με το παραπάνω ποίημα η Καρασαββίδου ξεπερνάει τον Κώστα Μαυρουδή, όπου στη «Στενογραφία», μια συλλογή σύντομων κειμένων, ένα απ' αυτά απαρτίζεται από δυο μόνο λέξεις: «Ο Τιτανικός».
  Η Ελένη Καρασαββίδου είναι στρατευμένη, και ανάλογα είναι στρατευμένη και η ποίησή της. Η μοίρα των γυναικών μεταναστών που πέφτουν στα χέρια μαστροπών τη συγκινεί ιδιαίτερα. Ένα πραγματικό επεισόδιο, η αυτοκτονία μιας αλλοδαπής που την κρατούσαν έγκλειστη σε διαμέρισμα μαστροποί, πέφτοντας από το μπαλκόνι, αποτελεί την αφετηρία για το ποίημά της Πεζοδρόμιο, παίζοντας με τη δισημία της λέξης:
  Ήτανε η πρώτη φορά που η Βίκυ,
                                      ή η Σβετλάνα
                                            ή η Ζωή
Ξέπεφτε αληθινά στο «πεζοδρόμιο»
  Στη δική της σύντομη κι ανήλιαγη ζωή.
  Και διαβάζοντας το ποίημα θυμηθήκαμε το Lilja4ever, με ίδια θεματική.
  Στην Κοινωνική αξιοπρέπεια, το εφέ επανάληψης δίνει τη δυνατότητα στην ποιήτρια να αναφερθεί σε όλες τις κοινωνικές ομάδες που είναι θύματα του κοινωνικού ρατσισμού σήμερα.
-Είσαι παλιοαράπης! Του φώναξε
Ρίχνοντας το πρόσωπό του στις λάσπες
-Όχι! Είμαι ανθρώπινο πλάσμα!
είπε
και στάθηκε όρθιος.
  Αυτό το δεύτερο μισό είναι και το λάιτ μοτίφ του ποιήματος.
  Πρωτότυπα ανατρεπτική, βαθιά επινοητική, προπαντός κοινωνικά στρατευμένη, η Ελένη Καρασαββίδου αποτελεί μια από τις πιο αξιόλογες ποιητικές φωνές της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Εμείς πιστεύουμε στις μελλοντικές ποιητικές της δημιουργίες. Όσο υπάρχουν ποιητές σαν την Καρασαββίδου, το μέλλον δεν θα είναι μια λευκή σελίδα.





Γρηγορία Πούλιου,
Νύχτα και Ελπίδα,
Οδός Πανός 2005,


  Νύχτα και Ελπίδα γίνεται; Οι ελπίδες μας αναπτερώνονται με το φως της αυγής, τότε που διώχνει το καταθλιπτικό σκοτάδι της νύχτας. Όμως τον quasi-οξύμωρο αυτό τίτλο διάλεξε για τη δεύτερη ποιητική της συλλογή η Γρηγορία Πούλιου. Αδελφή του Λευτέρη Πούλιου, από τους πιο αξιόλογους ποιητές μας της γενιάς του '70, αναδεικνύεται και αυτή ποιήτρια ισάξια του αδελφού της.
  Αυτό που μου έκανε εντύπωση σ' αυτή τη συλλογή, είναι το σχεδόν ψυχαναγκαστικό ομοιοτέλευτο των στίχων της. Και αυτό γιατί το ίδιο ψυχαναγκαστικό ομοιοτέλευτο διαπίστωσα και στην τελευταία ποιητική συλλογή του Μανώλη Πρατικάκη, «Μεγάλος Ξενώνας». Σύμπτωση, ή σημεία των καιρών; Μια μεταμοντερνιστική νοσταλγία της παραδοσιακής στιχουργίας μήπως;
  Το ομοιοτέλευτο εδώ συχνά είναι πιο γενικό από το ομοιοτέλευτο της παραδοσιακής ομοιοκαταληξίας. Ας δώσουμε ένα δείγμα από το θαυμάσιο αφηγηματικό «Μια ονειρεμένη εκδρομή» (στου Πηλίου τα βουνά), το τελευταίο μισό του ποιήματος.
«Αρχαία μουσική γεμίζει την πλαγιά
με νύμφες, ξωτικά και παιχνιδιάρικα αερικά
Τραγουδάμε, χορεύουμε όλοι παρέα
μεθυσμένοι από τα βοτάνια
τ' αγριολούλουδα, τα σκίνα και τα πεύκα

Ξαφνικά, ένας Κένταυρος καλπάζοντας ορμά
πίσω από μια θυμαριά
και με τα βέλη του τα φαρμακερά
τρυπά την παραμυθένια, φωτεινή μας μαγεία

Του χαλάσαμε, λέει, την ησυχία! (σελ. 20).
  Έξυπνη επινόηση, από τον ρομαντικό λυρισμό πηγαίνει στον κλασικό αρκαδισμό. Ο ρομαντικός λυρισμός είναι παράταιρος με την εποχή μας (όχι πως τα είπε όλα ο Ελύτης), και γι αυτό ένα ρομαντικό της ποίημα, προσπαθώντας να απενοχοποιηθεί, το ονομάζει ακριβώς έτσι, «Ένα ρομαντικό ποίημα».
  Τα περισσότερα ποιήματά της βέβαια κινούνται σε άλλο μήκος κύματος. Όπως οι περισσότεροι σύγχρονοι ποιητές, ανάγει το προσωπικό βίωμα σε μια γενικότερη υπαρξιακή προβληματική («Αποξένωση», «Ο άνθρωπος», «Ο θάνατος» κ.λπ.). Κάποτε κάνει την κοινωνιολογική αναγωγή της. Το τελευταίο της ποίημα είναι μια νοσταλγία και ένας φρικτός οιωνός:
  «Όλοι μαζί να πάρουμε τους δρόμους και πάλι
με τραγούδια, ταμπούρλα
κραυγές, αίμα και αγώνα
ν' αποτρέψουμε τα πεπρωμένα.

Εδώ ένα αποθεμένο γυαλιστερό μεταλλικό αυγό
Εδώ ένας δράκος με χαμόγελο γλυκό
Το μέλλον μας μαύρο χαράζει
σ' έναν εγκέφαλο ηλεκτρονικό» (σελ. 45).
  Και αλλού:
  «Τα χρώματα της άνοιξης
πλαστικοποιούνται στους τοίχους
Τ' αρώματα του δάσους
στοιβάζονται στα συρτάρια
Όλες οι γεύσεις στραγγίζουν συντηρητικά
κι όλα τα αισθήματα
από εγωπάθεια σαθρά
φράζουν τα λαρύγγια
μπερδεύουν τη σκέψη
θολώνουν τη λιγοστή γνώση» (σελ. 41).
  Ο έρωτας, σαν πλήρωση, σαν ματαίωση, σαν απουσία και σαν νοσταλγία, όπως συμβαίνει επίσης συχνά, τέμνει τα περισσότερα ποιήματά της.
  «δεν είδα προς τα πού ήθελε να πάει
ούτε τον επόμενο σταθμό στα μάτια του
Δεν είδα την άβυσσο που μ' ένωνε μαζί του
Αυτό το είδα αργότερα
όταν μες στη νύχτα ένοιωθα το τέλος μου να φτάνει
Όταν τα όμορφα χαπάκια με το μπουκάλι
δίπλα στο τραπεζάκι μου σιγοτραγουδούσαν
τι όμορφη που είναι η αγάπη» (σελ. 26).
  Έχουμε όχι ελπίδα, αλλά βεβαιότητα ότι η Γρηγορία Πούλιου θα ακολουθήσει επάξια το δρόμο του αδελφού της. Η νύχτα των ενδοιασμών και των αναστολών έχει περάσει.
  
  
                                          ***********


                                  Γράφει - παρουσιάζει ο Γρηγόρης Τεχλεμετζής



Ο ΚΥΡΙΩΣ ΝΑΟΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΑΡΟΔΟΣ


   Ώριμη κατάθεση ψυχής στα άδυτα του ναού της τέχνης. Περιλουσμένο με την ενδόμυχη θλίψη του δημιουργού, που μετά από μια αποτίμηση, σφίγγει τα δόντια, και με οδηγό την καρδιά του, προχωρά, μόνος χωρίς να κοιτά και να νοιάζεται ποιος τον ακολουθεί και να υπολογίζει την προσπάθεια που κατέβαλλε και καταβάλλει, παρ' όλο το στιγμιαίο κλονισμό του.
   Ενίοτε ομοιοκαταληκτεί και χρησιμοποιεί το μέτρο -μόνο όπου του χρειάζεται-, κάνει εμφατικές επαναλήψεις λέξεων, ενώ αλλού γίνεται κοφτός, αλλού λυρικός, αρκεί ν' ακουστεί, ν' αγγίξει, να συνεπάρει, να δονήσει και τελικά να μεταλαμπαδευτεί και να μεταλάβει. Όλα λειτουργούν στην ποίησή του σωστά τοποθετημένα, απροκατάληπτα και συναρμοσμένα, χωρίς τίποτα το περιττό.
   Ένα έργο πλημμυρισμένο με αγάπη, κατανόηση και τρυφερότητα, κομμάτια μνήμης -για αποθανόντες και ζωντανούς- και ευαισθησία, πράγμα το οποίο φαίνεται από τις ποικίλες αφιερώσεις ή αναφορές σε διάφορα πρόσωπα.
   Ο ποιητής αφουγκράζεται τη θέση του, αλλάζει μορφές, ως «Σμύρνη φλεγόμενη», ως «Οιδίπους»... «με ερείπια τις λέξεις τριγύρω του», σαν «ανατόμος του αίματος», συνήθως ενδιάθετος, γεμίζει «άστρα τον καμβά του». Ο ρόλος του είναι κοπιαστικός, ενίοτε ψυχοφθόρος, αλλά και ελπιδοφόρος και ανανεωτικός, για ‘κείνον και τους άλλους, βαδίζει σε μια οδό που μας κάνει να περισυλλογιζόμαστε και μας ανασταίνει.
   Κάποιες βασικές αρχέγονες μορφές και συμπεριφορές, έχουν σημαντικό ρόλο στη συλλογή. Αυτές είναι οι παρακάτω:  
   Η «ΜΗΤΈΡΑ»: Η λέξη αυτή πλανιέται σκιερή μέσα στα ποιήματα. Ο ποιητής ζητά την κατανόησή της, τη συμπόνια της, τη θέτει παρατηρητή και ενίοτε κριτή μιας λυτρωτικής αποτίμησης, τον ζεσταίνει με την παρουσία της, τον «ντύνει» με τα κοσμικά και εγκόσμια ρούχα της λήθης, ο φόβος της απώλειάς της παρουσιάζεται στο όνειρό του και πολλές φορές απευθύνεται σε αυτή δίνοντάς της ανυπολόγιστη αξία και μοναδική σημασία.
   Ο ρόλος του «ΠΑΤΕΡΑ» που παρουσιάζεται στα ποιήματα «δίκη» και «Οιδίπους», έχει μια έννοια περισσότερο «θεϊκού πατρός», που δεν καταλογίζει, αλλά σαν «κερί των ουρανών» και «ακτίνα ψυχής», ξεχύνεται και τον αγκαλιάζει,  ως κάτι ανώτερο και ίσως μακρινό.
  Η «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ» παραλληλίζεται με την ποιητική αφοσίωση και εξύψωση, λειτουργώντας μεταφορικά, αναζητώντας «όσους πιστούς προσέρχονται» γιατί όπως λέει:
         «από τα μύρα ανασταίνεται ο Χριστός
          ή που ξενύχτισαν τόσες παρθένες»
   Τα ποιήματα «Μικρός Γολγοθάς», «Αποκαθήλωση», «Επιτάφιος δρόμος» και τελικά «Ο κυρίως ναός», σκιαγραφούν αυτή την εικόνα.
   Ο ποιητής περνάει τον υπαρξιακό Γολγοθά του, σταυρώνεται, αποκαθηλώνεται και ακολουθεί τον επιτάφιο δρόμο του, απαλύνοντας τής ανθρώπινης φύσης «το προδοτικό φίλημα».
   Ο «ΘΑΝΑΤΟΣ» υπάρχει ως τρόμος, ως μνήμη του χαμένου, ως διδαχή μέσα από τη θύμηση, ως πληγή και πικρία, ενίοτε συμπληρώνοντας την αγάπη προς τους «άλλους», με μια ακόμα τρυφερή αναφορά μετά από το χαμό τους.
   Ο «ΕΡΩΤΑΣ», ένα θέμα που απασχόλησε, έντονα και δημιουργικά, τις προγενέστερες συλλογές του, αναφαίνεται σε λιγοστά ποιήματα τού παρόντος («Στ' όνομά σου» και στο «Μετά τη βροχή»), τονίζοντας τη θνητότητά του και τα γλυκά ηδυπαθή σημάδια που αφήνει στη μνήμη, ενώ η ανάσταση είναι η ειλικρίνεια μέσα από την ομιλούσα, και ίσως όχι μόνο, έκφραση.
   Δανειζόμενος αρκετές από τις λέξεις τού ποιητή μπορώ να πω: Με εφαλτήριο την απόγνωση και την πικρία βαδίζει μες στο λυσσασμένο βοριά, με ό,τι του δόθηκε, ερημίτης και ασκητής προς το τέρμα, απαλύνοντας το φιλί του κάθε Ιούδα, μέσα στη φωτιά και το πάθος, αλλά και τον πάγο, και όχι μέσα στα γραφεία, αναταράσσοντας τη λύπη, τη μνήμη και το νου.




        Γρηγόρης Τεχλεμετζής - Μπάμπης Δερμιτζάκης - Γιάννης Μανιάτης
                                       για το lexima.gr
                                          25/11/2007